Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




donderdag 24 maart 2011

Hij gaat goed!

We zijn weer een week verder en ik heb eigenlijk niet echt veel nieuws geloof ik. Het gaat goed, Shazli heeft echt heel goede dagen (zakt af en toe even kort in slaap, maar ach) en geniet van de wandelingen buiten en het zitten in het zonnetje. Zonnebril op en het is echt de Shazli zoals hij altijd was met zijn favoriete Rayban op zijn neus!
Gisteren hebben we een gesprek gehad met de psychologe die Shazli's therapie coördineert en ook zij was erg tevreden over zijn vorderingen. De verschillende disciplines zijn begonnen met een meer gerichte therapie en het prikkelprogramma is dus inderdaad gestopt. Positieve ontwikkeling is dit in elk geval. Nu maar weer hopen dat er weer wat vooruitgang zal komen. Gisteren heeft hij in elk geval zijn duim opgestoken toen ik vroeg of hij dat wilde doen en toen ik vroeg of hij me een kusje wilde geven, kwam hij met zijn hoofd naar mijn gezicht. Mijn moeder stond op het balkon, stak haar vinger als groet naar hem op, en ook dat deed hij na. Dat zijn kleine dingen die mijn dag goed maken, waar ik blij van word. Hij had een leuke kaart met allemaal hallo-zeggende poppetjes erop gekregen van vrienden. Daar kwam dus ook in allerlei versies 'hallo' en 'hoi' uit en ook daar had hij echt lol om.
Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat het allemaal niets zegt over het verdere verloop, maar toch... Ik heb het al vaak gezegd, maar het is echt zo: hoop doet leven en die houden we er dus maar in, die hoop.

Groetjes, Karin

3 opmerkingen:

  1. Hey Karin, ik kan eigenlijk niet veel meer doen dan zeggen dat ik blij ben dat alles toch `redelijk´ gaat met Shazli. Ik heb echt respect voor jouw instelling om er allemaal zo mee om te gaan. Echt een rots in de branding voor hem!
    Hoop voor jou en hem dat er nog een hoop goeie ontwikkelingen aankomen.
    Groetjes, Carla

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Karin wat heerlijk om dit te lezen. Ik zit gewoon met een glimlach op mijn toet achter de pc. Knap hoe je er mee bezig bent hoor. Shazli mag trots op je zijn.
    Groetjes Wendy

    BeantwoordenVerwijderen
  3. wat fijn om te lezen dat er weer wat vooruit gang in zit. En ik heb heel veel respect voor je. Je staat toch altijd voor hem klaar. Ik hoop en duim dat hij nog verder vooruit gaat.

    liefs Heidie

    BeantwoordenVerwijderen