Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




zondag 28 augustus 2011

Moe!

Shazli is moe... Hij is écht moe, en hij is verdrietig over zijn situatie. Het feit dat het praten zo moeizaam gaat, maakt dat hij gefrustreerd begint te raken en het niet meer zo ziet zitten allemaal. Hij gaf gisteren zelfs aan dat hij dood wilde. Niets voor hem eigenlijk! Hij mist zijn familie en hij heeft het dus zwaar. Ik probeer hem op te peppen en hem voor te houden dat hij al zoveel heeft bereikt en dat hij nog steeds vooruit gaat. Dat ik begrijp dat hij het allemaal niet snel genoeg vindt gaan en dat hij boos en verdrietig mág zijn. Maar dat ik ook hoop dat hij kán en wil zien dat hij wel degelijk al weer een aantal belangrijke dingen zelf kan. Dat we samen mogen huilen. Maar dat we ook samen mogen en kunnen lachen, want ook dat doen we.
Gelukkig was hij aan het eind van de avond weer een beetje rustiger en wilde hij weer 100 worden, maar dit zijn wel dagen die loodzwaar zijn.

Deze week krijgt hij een gesprek met de psycholoog. En ik ga morgen opnieuw met de logopediste contact opnemen over technische hulpmiddelen om het communiceren te vergemakkelijken. Ik begrijp het standpunt dat we dat niet te snel moeten doen, omdat we dan de natuurlijke manier van communiceren mogelijk niet meer stimuleren, maar als hij zo gefrustreerd en verdrietig raakt door het niet goed kunnen duidelijk maken van wat hij wil/bedoelt, dan is het ook niet goed lijkt me. Kost hem ook heel veel energie en dat gaat weer ten koste van andere dingen. Naar mijn idee kunnen we intussen wel gewoon verder gaan met de training van de mondmotoriek en het praten toch wel stimuleren, maar kan hij op de momenten dat hij er echt niet uitkomt en zich helemaal uitput om het toch duidelijk te maken kiezen voor het hulpmiddel.

Groetjes, Karin

zaterdag 27 augustus 2011

Eindelijk de vakantiefoto's...

De tijd vliegt en inmiddels is het al weer 2 weken geleden dat we terug kwamen van onze vakantie in Lunteren op De Veluwe. Had beloofd dat ik wat foto's zou plaatsen, dus hier zijn ze dan eindelijk:

Op weg naar het hotel in Lunteren: Photobucket

Wandeling door de prachtige omgeving: Photobucket

Een pilsje op zondagavond: Photobucket

Zwemmen in Ede: Photobucket

Op bezoek bij vrienden in Warnsveld: Photobucket

Genieten van het heerlijke weer bij het hotel: Photobucket

Roofvogelshow: Photobucket

Dagje naar de dierentuin in Amersfoort: Photobucket

Op de rolstoelfiets: Photobucket

Shazli en zijn verzorgsters: Photobucket

Het afscheidsdiner op vrijdagavond: Photobucket Photobucket

Het was een fantastische week waar we allebei met heel veel plezier aan terugdenken. Hebben geweldige mensen ontmoet en wie weet gaan we volgend jaar weer!

dinsdag 16 augustus 2011

Nog even niet...

Vandaag ben ik met mijn moeder in Breda gaan kijken in het verpleeghuis. Helaas is het niet een goede afdeling voor Shazli (erg zelfstandige bewoners die veel weg zijn en dan zit hij daar in zijn eentje in de woonkamer te verpieteren ben ik bang), dus heb ik besloten dat we nog even in Den Haag blijven tot er een kamer op een afdeling beschikbaar komt waar wat meer leven op de afdeling is. Betekent dat we dus nog even naar Den Haag op en neer blijven pendelen. Had anders gehoopt, maar ik wil wel dat hij op een plek terecht komt waar hij sociaal gezien ook lekker op zijn plaats is en dat gevoel had ik nu niet. We wachten dus nog even verder.

Groetjes, Karin

zondag 14 augustus 2011

Lang geleden

Het is alweer 4 weken geleden dat ik een bericht heb geplaatst hier. Beetje een rommelige tijd gehad zeg maar... Ik ben eerst zelf op vakantie geweest en na een weekje thuis geweest te zijn, ben ik afgelopen week met Shazli op vakantie geweest naar Lunteren, op De Veluwe. Gisteren zijn we terug gekomen en het was super! Shazli heeft genoten, al is hij nu wel behoorlijk moe: het is niet niks al die indrukken en prikkels die hij heeft gehad daar.

Overigens gaat het goed met hem. Het praten ontwikkelt zich helaas even niet zoals gehoopt, maar hij probeert met spellen via een alfabetblad zijn praten aan te vullen en meestal komen we er dan wel uit. Het eten gaat prima en de rest eigenlijk ook wel.

Tijdens onze vakantie afgelopen week kregen we te horen dat hij volgende week in Breda in een verpleeghuis kan komen. Had er niet op gerekend dat het zo snel zou gan en heb er dus goed over na moeten denken, maar ik denk dat we het gaan doen. Is hij lekker dicht bij huis en dat maakt het allemaal weer een stuk makkelijker voor het bezoek. Ook daar krijgt hij de therapie die hij nodig heeft natuurlijk! Ga morgen nog even bellen met de zorgcoördinator van daar en dan zal er eind van de week wel een verhuizing komen.

Over de vakantie zal ik deze week meer vertellen en dan zal ik een aantal foto's plaatsen ook. Hij heeft zulke leuke dingen gedaan daar!

Groetjes, Karin