Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




zondag 28 augustus 2011

Moe!

Shazli is moe... Hij is écht moe, en hij is verdrietig over zijn situatie. Het feit dat het praten zo moeizaam gaat, maakt dat hij gefrustreerd begint te raken en het niet meer zo ziet zitten allemaal. Hij gaf gisteren zelfs aan dat hij dood wilde. Niets voor hem eigenlijk! Hij mist zijn familie en hij heeft het dus zwaar. Ik probeer hem op te peppen en hem voor te houden dat hij al zoveel heeft bereikt en dat hij nog steeds vooruit gaat. Dat ik begrijp dat hij het allemaal niet snel genoeg vindt gaan en dat hij boos en verdrietig mág zijn. Maar dat ik ook hoop dat hij kán en wil zien dat hij wel degelijk al weer een aantal belangrijke dingen zelf kan. Dat we samen mogen huilen. Maar dat we ook samen mogen en kunnen lachen, want ook dat doen we.
Gelukkig was hij aan het eind van de avond weer een beetje rustiger en wilde hij weer 100 worden, maar dit zijn wel dagen die loodzwaar zijn.

Deze week krijgt hij een gesprek met de psycholoog. En ik ga morgen opnieuw met de logopediste contact opnemen over technische hulpmiddelen om het communiceren te vergemakkelijken. Ik begrijp het standpunt dat we dat niet te snel moeten doen, omdat we dan de natuurlijke manier van communiceren mogelijk niet meer stimuleren, maar als hij zo gefrustreerd en verdrietig raakt door het niet goed kunnen duidelijk maken van wat hij wil/bedoelt, dan is het ook niet goed lijkt me. Kost hem ook heel veel energie en dat gaat weer ten koste van andere dingen. Naar mijn idee kunnen we intussen wel gewoon verder gaan met de training van de mondmotoriek en het praten toch wel stimuleren, maar kan hij op de momenten dat hij er echt niet uitkomt en zich helemaal uitput om het toch duidelijk te maken kiezen voor het hulpmiddel.

Groetjes, Karin

5 opmerkingen:

  1. Lijkt me echt vreselijk om zo hulpeloos te moeten toezien hoe gefrustreerd dat je partner is. Zeker als ze dan ook zulke taal uiten, dan weet je dat er echt wat moet gaan gebeuren. Kan me ook wel voorstellen dat nu dat hij echt beseft hoe dat z'n situatie is dat hij daar geen uitweg waarschijnlijk in ziet. Ik denk ook dat deze fase gewoon niet te voorkomen is. Ik blijf bewondering voor jullie hebben en wens je nogmnaals alle best en al het geluk van de wereld toe, en dat meen ik uit het diepst van mijn hart,

    fijn weekend

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben het met je eens wat betreft het gebruik van hulpmiddelen. Bij mijn eigen revalidatie liep ik er ook tegenaan dat het leek alsof ze iets tegen het gebruik daarvan hadden (en ook tegen pijnstillers trouwens) Maar ja het is lekker makkelijk praten als je gewoon alles kan wat je wilt. Als je aan de andere kant van de tafel zit is het een heel ander verhaal...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tuurlijk is het logisch dat hij nu dit stadium zo beleefd, hij wilt vooruit maar het lukt niet zoals hij zou willen en dan is dit en "normale"reactie.
    En hulpmiddelen zijn helemaal niet erg als je de rest maar blijft stimuleren.

    heel veel sterkte jullie saampjes !!
    lieve groetjes Ria S.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heftig allemaal joh.En dat zijn idd zware dagen,voor jullie allebei. Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Meisje je knokt je er weer doorheen zo te lezen en Shazli ook.
    Ik zou het toch maar proberen met die hulpmiddelen.
    Als het niet mocht gaan kan je het altijd nog wegnemen, maar ik denk dat hij er nu juist rustiger van wordt en dit even nodig heeft om zijn ei kwijt te kunnen.
    Dan maar heel even een "stilstand" maar daarna gaat hij weer als een speer.
    Dikke knuf voor jullie twee, want jullie zijn beide kanjers.
    Liefs Monique

    BeantwoordenVerwijderen