Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




zaterdag 15 oktober 2011

2e keer thuis geweest

Vandaag is Shazli voor de 2e keer thuis geweest. Hebben het rustig gehouden deze keer en ook dat is wel lekker moet ik zeggen. Helaas was de taxi een uur en een kwartier te laat, dus was hij pas tegen 12 uur hier, maar we hebben toch genoten van deze dag. Hij heeft een heerlijke uitsmijter zitten eten en het is echt zo leuk als je hem ziet genieten van eigenlijk best gewone dingen. Als je zijn gezicht dan ziet, dan geniet je zelf ook helemaal mee. We hebben een heel klein beetje bezoek gehad, maar na drie uur zijn we lekker even naar buiten gegaan en hebben we een wandeling gemaakt hier in de buurt. Daarna lekker met een toastje met lekkere smeerseltjes een filmpje zitten kijken en daarna heeft hij gezellig aan tafel zelf gemaakte friet mee zitten eten. Hij past perfect onder onze eettafel met zijn rolstoel zonder werkblad en kon dus gewoon echt aan tafel mee-eten. Ook weer zoiets gewoons, maar als je dat voor het eerst sinds 14 maanden weer samen thuis kunt doen, dan is dat toch wel een heel speciaal moment, in elk geval was het dat voor ons... Lekker stroopwafelijs na en toen was het op! Wel bizar om te zien hoe weinig hij eet vergeleken met vroeger.
En toen was het 8 uur en stond de taxi weer voor de deur. En wat was het weer vreselijk moeilijk om hem weer de straat uit te zien rijden. Had gedacht dat ik dat alleen de eerste keer zo moeilijk zou vinden, maar niet dus. Het besef dat dit geen normale situatie is en dat je dit niet levenslang zo wilt, is dan weer levensgroot aanwezig. Maar maakt ons beiden toch weer extra strijdlustig om de strijd verder te voeren.

Over een week heb ik herfstvakantie en dan ga ik kijken hoe het gaat tijdens de fysiotherapie. Hij vertelt er regelmatig over, maar ik wil het ook wel eens zelf zien. Ben benieuwd!

Groetjes, Karin

zaterdag 1 oktober 2011

Eindelijk...

... weer een berichtje van mijn kant. Ik heb het druk en dan komt het er niet zo van telkens te bloggen. Sorry.

Met Shazli gaat het nog steeds wel goed. Ik zie hem kleine beetjes vooruit gaan, alleen het praten wil maar niet echt veel verbeteren helaas. Hoewel ik soms toch het gevoel heb dat hij bepaalde klanken toch wel wat beter gaat zeggen.
Allerlei andere kleine dingen gaan steeds beter en het worden er ook meer. Toch is het voor Shazli ook moeilijk de laatste tijd: hij beseft wat er is gebeurd en in wat voor rotsituatie hij zit. Het herstel gaat hem lang niet snel genoeg natuurlijk... En dat geeft soms behoorlijke frustraties. Ook geeft hij soms zijn eten weer over, niet vaak, maar wel een of twee keer per week. Moeten we dus naar gaan kijken. Misschien toch de maagbeschermer terug?

Intussen doen we regelmatig leuke dingen. We zijn vorig weekend gaan winkelen in Rijswijk en natuurlijk wil hij dan lekker op een terrasje wat eten en drinken. Ook zijn we afgelopen woensdag met het prachtige week naar Scheveningen geweest. En ja, dan moet je natuurlijk vis eten! Je ziet hem dan genieten.

Inmiddels is het voor mij allemaal best zwaar aan het worden eerlijk gezegd: ik werk weer 5 dagen per week en dan 3 keer per week naar Shazli toe is best belastend. Ik krijg er ook wel weer energie van als het goed gaat en we plezier hebben, maar toch... Het kost ook allemaal veel energie. Ook moeten er allerlei dingen in en aan het huis gebeuren en dan merk je toch dat je er helemaal alleen voor staat. Tijd voor mezelf heb ik eigenlijk niet. Ik voel ook dat het gemis nu toch echt wel begint te spelen... En dat ik het toch echt allemaal alleen moet doen. Wil ook anderen niet belasten met mijn ellende geloof ik, dus houd ik het veelal maar voor me. Ik weet dat dat niet het verstandigste is, maar ja, ik ben ook bang om in te storten en ook daarom praat ik er maar niet te veel over.

Ik kijk al helemaal uit naar de kerstvakantie, want dan komt hij lekker een week thuis. Lekker samen aantutten hier en even geen gesjees op en neer naar Den Haag. Maar eerst over een paar weken weer maar eens een dagje thuis.

Ik zal proberen weer eens wat vaker updates te geven hier.

Groetjes, Karin