Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




zaterdag 1 oktober 2011

Eindelijk...

... weer een berichtje van mijn kant. Ik heb het druk en dan komt het er niet zo van telkens te bloggen. Sorry.

Met Shazli gaat het nog steeds wel goed. Ik zie hem kleine beetjes vooruit gaan, alleen het praten wil maar niet echt veel verbeteren helaas. Hoewel ik soms toch het gevoel heb dat hij bepaalde klanken toch wel wat beter gaat zeggen.
Allerlei andere kleine dingen gaan steeds beter en het worden er ook meer. Toch is het voor Shazli ook moeilijk de laatste tijd: hij beseft wat er is gebeurd en in wat voor rotsituatie hij zit. Het herstel gaat hem lang niet snel genoeg natuurlijk... En dat geeft soms behoorlijke frustraties. Ook geeft hij soms zijn eten weer over, niet vaak, maar wel een of twee keer per week. Moeten we dus naar gaan kijken. Misschien toch de maagbeschermer terug?

Intussen doen we regelmatig leuke dingen. We zijn vorig weekend gaan winkelen in Rijswijk en natuurlijk wil hij dan lekker op een terrasje wat eten en drinken. Ook zijn we afgelopen woensdag met het prachtige week naar Scheveningen geweest. En ja, dan moet je natuurlijk vis eten! Je ziet hem dan genieten.

Inmiddels is het voor mij allemaal best zwaar aan het worden eerlijk gezegd: ik werk weer 5 dagen per week en dan 3 keer per week naar Shazli toe is best belastend. Ik krijg er ook wel weer energie van als het goed gaat en we plezier hebben, maar toch... Het kost ook allemaal veel energie. Ook moeten er allerlei dingen in en aan het huis gebeuren en dan merk je toch dat je er helemaal alleen voor staat. Tijd voor mezelf heb ik eigenlijk niet. Ik voel ook dat het gemis nu toch echt wel begint te spelen... En dat ik het toch echt allemaal alleen moet doen. Wil ook anderen niet belasten met mijn ellende geloof ik, dus houd ik het veelal maar voor me. Ik weet dat dat niet het verstandigste is, maar ja, ik ben ook bang om in te storten en ook daarom praat ik er maar niet te veel over.

Ik kijk al helemaal uit naar de kerstvakantie, want dan komt hij lekker een week thuis. Lekker samen aantutten hier en even geen gesjees op en neer naar Den Haag. Maar eerst over een paar weken weer maar eens een dagje thuis.

Ik zal proberen weer eens wat vaker updates te geven hier.

Groetjes, Karin

5 opmerkingen:

  1. Karin, ik denk dat je toch wat hulptroepen in zal moeten schakelen. Er zijn vast vrienden en familie die je een handje willen helpen.
    Het is niet gek dat je aan het einde van je latijn raakt, het is een vreselijk inspannend en emotioneel jaar geweest, een ander was misschien al lang ingestort.
    Je bent steeds zo sterk geweest maar op een gegeven moment houdt het op.
    Veel sterkte en koester de mooie momenten (maar dat doe je al).
    Groetjes, Yvonne.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben het met Yvonne eens& je moet ook echt om jezelf denken hoor!! Ik wens je alle sterkte toe meid. Lieve groetjes,Brenda

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Karin, denk inderdaad net zoasl Yvonne hierboven aangeeft ook ana jezelf en vraga iemand omhulp voor je huis, want je moet er zelf niet odnerdoor gaan, ben blij dat Shalzi nog steeds kleien stapjes vooruit gaat

    dikke knuf Yvon

    BeantwoordenVerwijderen
  4. IK ben het helemaal met bovenstaande schrijfsters eens. Begin eens met een een lijst te maken van die dingen die je uit handen zou kunnen geven.
    Dat kan je misschien mooi in de herfst vakantie doen.
    Warme knuffel en veel liefs Tineke

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het verbaast me eigenlijk dat je het nu pas schrijft. Ik vraag me al lang af hoe je het toch volhoud en ik geloof eigenlijk niet dat je op deze manier nog heel lang door kan gaan. Ik denk dat een lijst maken een goede start zou zijn. We hebben het er morgen nog wel even over. Kus.

    BeantwoordenVerwijderen