Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




dinsdag 17 december 2013

Soms is het moeilijk...

... en dat was zeker de laatste maanden het geval. Shazli heeft altijd gedacht dat hij weer helemaal de oude zou worden. Zijn geloof gaf hem de moed en de kracht om te vechten en dat heeft hem heel ver gebracht. Veel verder dan we ooit hadden kunnen denken. Maar inmiddels begint ook Shazli zich te realiseren dat hij niet meer de oude Shazli wordt. En dat geeft hem veel verdriet en boosheid. Boosheid om kleine dingen, dingen die niet gaan zoals hij het in zijn hoofd heeft, verdriet over zijn nieuwe leven, dat zo anders is dan het oude, boosheid op de dader, die nog wel kan lopen en praten.


Ook heeft Shazli last dwanghandelingen, waarschijnlijk om te compenseren wat allemaal niet meer mogelijk is. Hij wil controle over de dingen waar hij dat nog enigszins over kan hebben. En dat alles kost hem veel energie, te veel energie! En dat merken we aan de vorderingen in het lopen. Gaat niet meer zo vooruit als een tijd geleden. Te veel piekeren en te weinig slapen maken dat de vermoeidheid de revalidatie belemmerd heeft. Maar vorige week hebben we een goed gesprek gehad en hij gaat weer in het goede ritme van rust en inspanning. Hij wil ook de laatste stapjes vooruit nog maken en heeft ervoor gekozen zich weer aan de rusttijden etc. te gaan houden. Hopelijk gaat dit inderdaad nog vooruitgang opleveren.


Ook gaat de begeleidend psychologe een afspraak maken bij een neuroloog. Eigenlijk is het te gek voor woorden, maar nadat Shazli in oktober 2010 uit het ziekenhuis is ontslagen, heeft hij er nooit meer een gezien! Eens kijken of we er op die manier achter kunnen komen waardoor een aantal dingen die niet kunnen te verklaren zijn.


Intussen is ons huis Shazli-proof. De badkamer is aangepast (helemaal verbouwd dus) en de deuren zijn volledig geautomatiseerd. Komende 2 weken zal hij hier volop gebruik van kunnen maken, want natuurlijk viert hij vakantie tijdens de Kerst- en Nieuwjaarsweken.


Al met al een keer een minder fijn bericht. Niet raar natuurlijk dat het een keer gebeurt, zo'n dip, maar wel heel lastig. Gelukkig krijgt Shazli meer dan prima begeleiding van zijn psych. Komt goed dus, al zullen die dwanghandelingen nog een hele kluif worden.


Fijne feestdagen allemaal!