Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




vrijdag 1 juni 2012

Aan de wandel!

Ik schaam me heel erg nu ik zie dat ik al 6 weken niets heb gepost. Gelukkig heb ik alleen maar goede berichten hoor. Shazli is hard aan het werk. Hij heeft bijna elke dag wel een keer of 3 therapie. En dat werpt zijn vruchten af. Het grootste nieuws is wel dat hij tussen de brug loopt. Niet een paar stapjes, maar echt heen en weer. Ongelooflijk!!! Waar het allemaal toe gaat leiden nog weten we niet natuurlijk, maar dit is in elk geval een begin van hopelijk meer. Het zou super zijn als hij de transfers zoals van stoel naar toilet, van stoel naar bed etc, zelf (met een looprek bijv.) zou kunnen doen op termijn. Ook gaat hij vooruit met de dagelijkse dingen. Zijn linkerhand en -arm zet hij steeds vaker en beter is. Hij is bezig met een lunchtraining: zelf brood smeren en snijden. Zelf een shirt aan- en uittrekken en bij een enkele verpleegkundige moet hij zichzelf scheren. Mooie stappen vooruit dus! Hij komt nog steeds elke 2 weken het weekend thuis. Deze week zijn ze de leenspullen komen ophalen, maar hopelijk komt het nieuwe bed komende week, want anders kan hij niet thuis komen dat weekend. Een draaischijf (i.p.v. een sta-lift) en toiletstoel zijn vandaag gebracht, maar ja, zonder bed wordt het lastig. Ook zijn we donderdag gaan praten bij een instelling voor wonen en trainen voor mensen met NAH. Hier kunnen mensen met NAH gedurende een tot twee jaar een training krijgen die het mogelijk maakt weer thuis te gaan wonen en een dagbesteding te vinden. Niet voor nu meteen hoor, maar als we straks een eind verder in het revalidatieproces zijn, zou er een overstap daarheen kunnen plaatsvinden. Ook daar kan nog therapie enzo gevolgd worden. Klinkt helemaal goed dus. En gezien de wachtlijsten is het goed hier nu al over te denken. Ik denk dat ik weer aardig bijgeschreven heb. Ga proberen wat vaker updates te geven. Fijn weekend! Groetjes, Karin