Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




woensdag 29 december 2010

Jarig! Bedankt allemaal!

Vandaag is Shazli jarig. 42 jaar is hij geworden! Wat hebben er veel mensen aan hem gedacht zeg: hij heeft wel 25 kaartjes gekregen van mensen die we soms heel goed, maar soms ook maar amper kennen. Daarvoor wil ik jullie echt uit het diepst van mijn hart bedanken. Super!!! Het is natuurlijk heel dubbel om jarig te zijn in een situatie als deze. Een nieuw levensjaar, maar geen idee hebben hoe dat eruit kan gaan zien. Maar dankzij al jullie kaartjes hebben we toch wel een beetje een jarig gevoel gekregen (en ziet zijn kamer er weer een stukje gezelliger uit)!

We hebben vandaag een gesprek gehad met de arts. Gewoon een aantal dingen doorgenomen en besproken. Ook bijv. de medicatie eens doorgenomen. Mijn hemel, wat heeft hij elke dag veel medicijnen nodig zeg...

Verder ging het vandaag redelijk met hem. Zijn temperatuur is oké, maar hij is nog niet topfit, want hij heeft natuurlijk wel weer behoorlijk moeten inleveren qua conditie na die toestand van afgelopen zondag. Merkte wel dat hij af en toe zijn gezicht vertrok en dan ook met zijn armen en benen bewoog alsof hij ergens pijn had, last van had. Ik had het idee dat er iets in zijn maag niet lekker zat. Hij kreeg vandaag weer voor het eerst de volledige hoeveelheid sondevoeding en dat was misschien te veel van het goede. Vanavond bleek inderdaad dat hem iets dwars had gezeten, want tegen 7 uur gooide hij ineens alles eruit. Daarna leek hij blij te zijn dat hij dat kwijt was. Maar er moet morgen door de arts natuurlijk wel goed gekeken worden naar wat er nu precies mis is met de maag, want dat die het voedsel niet meer verdraagt is wel duidelijk. We wachten dus maar af. Heb net nog even gebeld en hij is rustig en heeft niet meer gebraakt gelukkig. Het mag duidelijk zijn dat we wel eens leukere verjaardagen hebben gehad.

Wordt weer vervolgd...

Groetjes, Karin

maandag 27 december 2010

Slechte dag...

Toen we gisteren onderweg waren naar Shazli kreeg ik een telefoontje van NB. Het ging helemaal niet goed. Ik schrok me rot. Shazli had heel veel overgegeven (gal) en een temperatuur van 39,5. Dat onbestemde gevoel dat ik zaterdag al had, omdat hij toen al niet fit was, kwam helaas dus weer uit. Toen we er waren, kwam er al snel een dokter en die vermoedde dat er door het eerdere braken deze week sondevoeding in de longen terecht is gekomen en dat veroorzaakt dan een chemische ontsteking. Shazli krijgt dus weer antibiotica. Hij ademende ook snel en krijgt nu ook wat extra zuurstof voor de zekerheid. Het gekke was, dat hij niet overdreven ziek over kwam. Hij was wel moe, maar verder ging het toch wel. Toch merk ik dat ik elke keer als hij zo'n lichamelijk terugval heeft erg van slag raak. En dan ook het laatste beetje energie dat ik heb helemaal weg voel glijden uit mijn lijf...

Tegen de avond zijn we toch terug naar huis gereden; hij was rustig en lag lekker te slapen. Toen ik tegen half 11 belde, bleek zijn temperatuur (rond half 10) te zijn opgelopen naar 42 graden en had hij weer veel overgegeven. Heb getwijfeld of ik terug naar Den Haag zou rijden, maar ik was dus zo van slag en kapot, dat ik het niet aandurfde. Heb besloten nog een uurtje af te wachten en dan de beslissing te nemen wat ik zou doen. Om half 12 bleek de koorts alweer gezakt naar 38,6 en lag hij er rustig bij. Heb dus besloten thuis te blijven en dan vandaag weer verder te kijken.
Vanmorgen heb ik al heel vroeg weer gebeld en zijn temp was mooi rond de 38. Hij had ook helemaal niet meer gebraakt en best goed geslapen ook. En toen ik rond half 11 opnieuw belde, hadden ze hem gedoucht, en dat was goed gegaan. Hij zit zelfs weer lekker in zijn stoel op zijn kamer, hij zag er ook niet ziek uit volgens de verpleging. De extra zuurstof houdt hij nog even voor de zekerheid tot de saturatie weer helemaal goed is.

Ik denk dat het weer zo'n echte 'Shazli-actie' was. Even een dag helemaal mis en dan de volgende dag weer als een speer opknappen. Heeft hij al vaker gehad en ik weet dat het erbij kan horen, maar wat ben ik er elke keer van ontdaan zeg... De schrik slaat me telkens om het hart eerlijk gezegd.

Maar goed, hij wordt prima in de gaten gehouden, hij zit op een plek waar ze gespecialiseerd zijn, dus ik moet het vertrouwen hebben dat hij woensdag op zijn verjaardag weer helemaal in orde is.

Ik houd jullie op de hoogte natuurlijk.

Groetjes, Karin

zaterdag 25 december 2010

Dipje?

Ben vandaag bij Shazli geweest. Helaas had hij een beetje een dip leek het wel. De verpleging zei dat hij dat gisteren ook al had en dat zij vonden dat hij vandaag weer wat minder down leek. Hij deed wel wat dingen die ik vroeg, maar keek niet zo blij en was moe. Nu heeft hij natuurlijk ook wel een paar heel goede weken gehad, dus kan het best zijn dat hij zich even wat minder voelt. Zal niet de eerste keer zijn dat het zo loopt, dus ik ga er maar vanuit dat het tijdelijk is. Morgen ga ik weer naar hem toe. Kijken hoe hij dan is. Hopelijk zit hij dan wat beter in zijn vel.

Groetjes, Karin

donderdag 23 december 2010

Bacteriën foetsie!!!

Gistermiddag was er op de afdeling van Shazli een kerstborrel voor de bewoners en hun mantelzorgers. Omdat woensdag sowieso de dag is dat ik naar Den Haag ga, was ik er natuurlijk bij en ook mijn moeder was mee. Alle bewoners kregen een leuk cadeautje en Shazli zat zijn ogen uit te kijken. Merkte na een uurtje of zo wel dat hij moe werd van al die indrukken. Zoveel mensen in een ruimte zijn natuurlijk wel heel veel prikkels. We zijn toen naar zijn eigen kamer terug gegaan en daar heeft hij nog wat tv zitten kijken. Intussen hadden we wel het goede nieuws gekregen dat de uitslagen van de laatste kweekjes goed waren! Dat betekent dat hij van die bacteriën verlost is nu. Hopelijk blijven die lang en ver weg voortaan!!! Verklaart misschien ook dat hij genoeg energie heeft om aan de slag te gaan: hij hoeft de energie die hij heeft nu niet meer in het vechten tegen die bacteriën te steken.
Vandaag kreeg ik echter wel een telefoontje dat ze hem een maagbeschermer hebben gegeven, omdat hij hij wat sondevoeding heeft opgegeven. Kreeg hij in het andere vp-huis standaard, maar hier niet. Blijkt hij toch nodig te hebben. Nou ja, dat is gelukkig niet zo heel erg. Al verbaast het me wel een beetje dat hij zo makkelijk last heeft van zijn maag, terwijl hij eigenlijk altijd alles goed verdroeg. Maf dat ook dat soort dingen veranderen...

Verder deed hij trouwens gisteren weer een aantal dingen die hij afgelopen weekend ook had gedaan, maar nu uit zichzelf! En leek het wel of hij soms dingen wilde zeggen. Maar goed, dat kan ook technisch (door het tracheostoma gaat er geen lucht langs zijn stembanden) nog niet, dus daarop moeten we nog wachten en maar hopen dat dat ooit gaat gebeuren. Hopelijk gaan ze daar wel op korte termijn mee aan de slag, met het trainen om naar een verwijderen van dat ellendige buisje over te gaan. Maar goed, zoals met alles geldt ook hiervoor inderdaad weer geduld, geduld en nog eens geduld...

Intussen komen de kerstdagen steeds dichterbij en merk ik dat ik het helemaal niets vind dat we niet samen zijn die dagen. Ik ga dus beide dagen naar Den Haag. 1e kerstdag alleen en 2e kerstdag met mijn moeder en Ger. Hopelijk kunnen we kerst 2011 wel op een of andere manier samen in Oosterhout vieren. En aan oud en nieuw denk ik helemaal nog maar niet...

Ik wil graag ook iedereen alvast heel fijne dagen toewensen. Geniet van het feit dat je de mensen waar je van houdt om je heen hebt en wens dat je dat nog heel lang zo kan houden. Shazli kan het niet zeggen, maar ik weet zeker dat ook hij jullie een heel goede kerst toewenst.

Groetjes, Karin

maandag 20 december 2010

Het gaat goed!

Afgelopen weekend ben ik met mijn moeder naar Shazli geweest. We hadden een hotel geboekt om de zaterdagnacht door te brengen en dat was achteraf maar goed ook. Wat een weer was het zeg...
We zijn dus zowel zaterdag- als zondagmiddag bij Shazli geweest. Hij lijkt het echt prima naar zijn zin te hebben. Overdag zit hij lekker in de woonkamer op zijn afdeling tussen een aantal andere mensen, dus als we aankomen moeten we hem gaan 'zoeken'. Hij had mij natuurlijk een paar dagen niet gezien en hij was echt heel blij dat ik er was. Die lach van oor tot oor!!! Super om te zien. Hij is nog steeds erg helder en volgt werkelijk alles wat er om hem heen gebeurt: hij draait zijn hoofd in de richting waarheen hij wil kijken en houdt het allemaal goed in de gaten. Hij heeft geen last van koorts meer (hopelijk horen we morgen de uitslag van de laatste kweekjes uit Tilburg) en zijn sputum zag er gelukkig ook weer netjes uit. Shazli is wel erg emotioneel. Hij huilt als hij bepaalde dingen in films ziet, als ik vertel dat ik hoop dat hij volgend jaar Kerstmis weer thuis kan vieren, als hij een vriendin van ons aan de telefoon heeft en als hij ziet dat ik het moeilijk heb met iets. Gelukkig lacht hij ook heel veel hoor!
Het lijkt er ook op dat hij wat opdrachtjes probeert uit te voeren: in een hand knijpen, zijn tong een beetje uitsteken en zijn hand een beetje optillen als je naar hem zwaait en je vraagt of hij even terug wil zwaaien. Toen we een DVD van UB40 aan hadden gezet, leek hij ook even met zijn voeten mee te bewegen op de muziek en het allerindrukwekkendste vond ik toch wel dat hij op een gegeven moment mijn hand (die hij vast had) naar zijn gezicht toe bewoog en dat hij er een kus op wilde drukken. Ik had dat bij hem gedaan en toen hij hetzelfde deed ging er echt wel even wat door me heen moet ik zeggen. Het is zo onwerkelijk wat er ineens allemaal aan het gebeuren lijkt te zijn...
Overigens is er ook nog wel iets wat niet helemaal goed ging hoor. De wijziging in het toedienen van de voeding is even teruggedraaid. Shazli heeft een beetje gebraakt, dus vandaar dat ze het even wat meer tijd geven en dat hij nu weer gewoon 24 uur per dag de voeding krijgt.
We zijn gistermiddag ook even de boel een beetje gaan verkennen in NB. Hebben hem mee naar beneden genomen en daar even in het restaurant gezeten. Vond hij ook weer erg interessant. Volgens mij is hij zijn nieuwsgierigheid bepaald niet kwijt geraakt.

Woensdag gaan we er weer heen: hebben we een gesprek en daarna wordt er een kerstborrel op de afdeling gehouden. Ben benieuwd! Ik houd jullie op de hoogte hoor! En hoop dat ik zulk positief nieuws kan blijven geven.

Groetjes, Karin

vrijdag 17 december 2010

1e echte bezoek

Woensdagmiddag ben ik samen met Shazli's broer naar Den Haag gereden. Shazli zat er goed bij, had zijn eerste therapieblokjes gehad en had weer volop lol toen Hassan wat leuke verhaaltjes over vroeger aan hem vertelde.
Hij krijgt elke door de weekse dag 2 of 3 therapiemomenten. Er wordt steeds precies bijgehouden in een map wat de reacties zijn die hij geeft en zo ontstaat er een compleet beeld van zijn vorderingen. Ook is hij dinsdag gefilmd.
Ik heb weer hele lijsten zitten invullen met allerlei dingen die Shazli normaal gesproken lekker/vies vindt ruiken/smaken. Wat zijn normale leefritme is, wat belangrijk voor hem is, wat hij leuk vindt om te doen etc. Kunnen ze allemaal gebruiken in de diverse therapieën.

De sondevoeding wordt anders toegediend nu: hij krijgt dezelfde hoeveelheid, maar niet meer constant. Zijn maag moet namelijk ook weer geprikkeld worden, dus hij krijgt nu om de 3 uur zijn voeding ingespoten. Ook met kleine dingen proberen ze hem te prikkelen. Toen hij naar bed ging woensdagavond lag hij en beetje schuin met zijn heup terwijl zijn rug recht lag. Leek mij niet comfortabel voor hem en ik zei dat ook tegen Henna. Bleek dat ze dat expres had gedaan om hem zo te prikkelen op die niet zo fijne houding te reageren door zijn spieren aan te spannen en proberen zijn benen anders neer te leggen. En jawel, al snel zagen we hem met zijn benen in de weer.
Zijn temperatuur is mooi tussen de 37.2 en de 37.9 en dat is netjes voor Shazli. Ik vond wel dat hij erg vies uitziend (echt groen) slijm ophoestte en ik vrees dus weer voor die stomme bacterie. Hoop dat ik er helemaal naast zit natuurlijk. De dokter heeft zijn longen beluisterd en die klonken niet vol, maar ik vertrouw het nog niet helemaal... Hoop morgen de uitslag van de kweekjes van afgelopen vrijdag te horen.
Ik heb tegen de avond naar NB gebeld om te vragen hoe het was. Hij was erg moe (kan ook niet anders na een heel goede en intensieve week denk ik) en al rond half 4 naar bed gegaan. Morgen de laatste werkdag van deze week voor hem en dan heeft hij weekend. Kan hij weer een beetje op krachten komen voor een nieuwe week! Net als ik trouwens. Het was een hectisch weekje kan ik wel zeggen.

Groetjes, Karin

dinsdag 14 december 2010

Op naar Den Haag

Gisteren was het zo ver. Shazli ging naar Den Haag. Ik was gewoon een beetje zenuwachtig leek het wel en ook wel een beetje emotioneel. Kwart voor 9 zijn we naar Tilburg gereden. Zondagavond had ik al zijn spullen al ingepakt dus we hoefden alles alleen nog maar in de auto zetten. Afscheid genomen van de afdeling en om kwart over 10 reden we richting Nieuw Berkendael. Om precies 12 uur kwamen we daar aan.

Shazli onderging het allemaal goed. Heeft de hele rit in de ambulance lekker rond liggen kijken en ook op zijn nieuwe kamer keek hij zijn ogen uit. Toen zijn begeleidster zich voorstelde (ongelooflijk, maar zij heet Henna, net als Shazli's zus) werd hij emotioneel. Ook diverse andere personeelsleden kwamen zich voorstellen en Shazli heeft echt zo leuk gereageerd: hij was lachte naar iedereen en lag gewoon een beetje te sjansen met al die vrouwen daar leek het wel. Hij leek erg tevreden en blij. Henna spreekt ook Arabisch, dus dat is helemaal super. Je had hem moeten zien kijken toen ze wat dingen in hun eigen taal tegen hem zei.

We hebben een uitgebreid gesprek gehad over Shazli's normale leefgewoontes en -ritme, zodat ze daar in zijn dagindeling en therapierooster zoveel mogelijk rekening mee kunnen houden. De arts kwam langs en ook daarop reageerde hij heel goed.

Mijn moeder en ik zijn Shazli's kamer gaan inrichten en zijn toch wel de hele middag bezig geweest. Intussen hadden we nog een gesprekje met de arts en die noemde Shazli niet vegetatief, daarvoor vond hij hem veel te goed reageren. We mogen het een laag bewustzijn noemen (iets wat ik zelf al een maandje of anderhalf vind en ook wel eens hardop heb durven zeggen), dus dat is weer een stapje hoger!
We konden heel goed merken dat zij allemaal heel veel ervaring hebben met dit soort cliënten; hun benadering is zo anders! Heb er een heel goed gevoel bij dus.

Shazli was natuurlijk wel een beetje moe van de reis en alle nieuwe indrukken, en heeft heerlijk een paar uur diep liggen slapen terwijl wij dus in zijn kamer bezig waren. Om een uur of 6 werd hij wakker en was hij heel actief weer. Hij begon zelfs 2benen tegelijk op te trekken in zijn bed. Ongelooflijk, hij deed met zijn linkerbeen niet echt veel tot nu toe en zeker niet dit soort grote bewegingen. Het lijkt wel of hij echt beseft dat hij hier aan het werk moet!

Al met al ben ik in tegenstelling tot wat ik van te voren had verwacht, met een heel goed gevoel terug naar huis gegaan. Omdat Shazli zo goed reageerde op alles en iedereen en ondanks de zware dag toch nog zo lekker aan het bewegen en tv kijken was, kon ik hem met een gerust hart achterlaten.

Vandaag worden er video-opnamen van Shazli gemaakt. Wordt dan over een tijdje weer gedaan, zodat je goed kunt zien wat de veranderingen zijn. Ook wordt zijn therapieprogramma opgesteld en dan gaat hij aan de slag. Ik ben zoooo benieuwd waar dit alles toe gaat leiden...

Groetjes, Karin

zondag 12 december 2010

Prima dag

Gisteren ben ik een heleboel dingen gaan kopen voor Shazli's nieuwe kamer. Daarna ben ik naar Tilburg gereden natuurlijk. Shazli was echt superactief en heel helder. Hij probeerde echt een aantal opdrachtjes uit te voeren: tong uitsteken, met een vinger wijzen en zijn arm/hand naar zijn gezicht brengen bijvoorbeeld. Het lukte hem niet helemaal, maar er was wel duidelijk een eerste aanzet en hij kwam dan wel een eindje. Werd soms ook wel bozig dat het hem niet helemaal lukte... Ook was hij erg emotioneel naar de verpleging toe: als hij Marleen en Bea zag, ging hij huilen. Zou hij beseffen dat deze periode in De Hazelaar bijna ten einde is? Dat hij afscheid moet gaan nemen van deze mensen?
Vanavond ga ik ook nog even naar hem toe; nu is hij nog lekker dichtbij en mag ik nog wat langer bij hem blijven. Kan ik meteen wat dingen inpakken alvast, hoeft dat niet allemaal morgen nog te gebeuren. Hoop dat hij vandaag ook weer zo'n supergoede dag heeft.

Groetjes, Karin

zaterdag 11 december 2010

Kennis gemaakt!

Gisteren zijn mijn moeder en ik naar Nieuw Berkendael (NB) geweest voor een rondleiding en een kennismaking. Het is een flinke rit, maar we hebben een goed gevoel over deze instelling! De kilometers die we gaan maken de komende tijd zullen hopelijk de moeite waard zijn.

NB is gespecialiseerd in mensen met een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). Kan veroorzaakt zijn door een hersenbloeding/-infarct, een ongeluk, een ziekte als MS, ALS enzovoort. Of zoals bij Shazli door een misdrijf. Heel diverse oorzaken dus, maar er wonen allemaal mensen tussen de 20 en 65 die dus op hersengebied problemen hebben. Was echt super confronterend om te zien hoeveel jonge mensen en natuurlijk hun naasten in de shit zitten. Hoeveel mensen gewoon 'een ander leven' moeten leiden door wat hun is overkomen. Natuurlijk wéét je dat je niet de enige bent, maar om het echt te zien is toch wel even anders... We hebben allebei wel even wat tranen moeten wegpinken hoor.

We hebben Shazli's kamer gezien, een ruime kamer waar we de mogelijkheid hebben hem met eigen spulletjes 'eigen' te maken. Hebben gisteren al een tafeltje, een paar stoeltjes, een senseo, waterkoker etc. meegenomen zodat evt. bezoekers lekker een bakje koffie of thee kunnen zetten. Gewoon doen dus als je gaat! Het staat ervoor!

Vandaag ga ik nog een aantal dingen kopen voor op zijn nieuwe kamer en dan gaan we dus maandag de rest inrichten.
We vertrekken maandag om een uur of 10 vanuit Tilburg naar Den Haag. Wij zullen achter de ambulance aanrijden denk ik zo. Maar goed, zo ver is het nog niet. Eerst vandaag en morgen nog in Tilburg op bezoek. Gisteravond zijn we daar ook nog geweest natuurlijk en ik had zowel toen als ook donderdag de indruk dat Shazli er zin in heeft om aan het werk te gaan daar. Ik zei tegen hem dat hij voortaan weer een werkweek van maandag tot vrijdag krijgt en dat hij hard moet trainen om beter te worden en hij heeft dan een heel tevreden/blije uitdrukking op zijn gezicht.

Maandag mag hij eerst even bijkomen van de reis en dan komt dinsdag de psycholoog langs om een programma voor hem op te stellen. En dan moet hij aan de slag!

Omdat het een heel intensief en voor Shazli vermoeiend programma is, mag bezoek door de week alleen tussen 18.00 en 21.00 komen. In het weekend ligt dat anders, dan is er geen therapie en mag je ook overdag langs komen. Het is niet de bedoeling dat je uuuuuuren blijft, klinkt niet aardig, maar ook dat is te vermoeiend waarschijnlijk en hij moet zijn energie echt bewaren voor de prikkeltherapie die hij ondergaat.

Hieronder nog even de volledige gegevens voor het geval je inderdaad een kaartje wilt sturen:

Nieuw Berkendael
Shazli Ahmed
Afd. Zandduin, kamer 178
Burgemeester Waldeckstraat 80
2552 TX Den Haag

Overigens doet hij het weer goed deze week. Na zijn uitstapje naar het ziekenhuis vorig weekend n.a.v. de beginnende longontsteking, is hij weer fit en volgt hij iedereen heel erg goed. Hij lacht veel, zowel tegen ons als tegen het personeel van De Hazelaar, maar laat ook merken als iets hem niet lekker zit. En als hij boos is!!! Emoties genoeg dus. Moet moeilijk voor hem zijn (wel die emoties voelen, maar er niet veel meer mee kunnen dan met je mimiek dingen laten merken), maar ik hoop toch dat het betekent dat hij weer wat meer bewustzijn heeft en dat dat weer een stapje is naar nog meer.
Zijn temperatuur is deze week ook keurig voor zijn doen, dus wie weet is hij die bacterie echt kwijt. De komende weken zullen er wsl. nog een paar keer kweekjes worden gemaakt en als die nog een of twee keer negatief zijn, dan mogen we concluderen dat we die onder controle hebben. Ik hoop het zo, want dat bestrijden van die bacterie kost hem een hoop energie en die heeft hij echt anders nodig de komende tijd.

Bedankt voor het lezen weer en een heel fijn weekend!

Groetjes, Karin

vrijdag 10 december 2010

Nieuw blog

Vandaag start ik een nieuw blog. Een blog speciaal over Shazli en alles wat hij meemaakt. Ik heb al eens vaker de tip gekregen om dat te doen, maar ik wist niet zo goed of ik het wel wilde. Maar ik denk dat het toch een handige manier is om iedereen op de hoogte te houden van alle ontwikkelingen.

Morgen is het precies 4 maanden geleden dat dit vreselijke gebeuren ons trof en intussen is er natuurlijk heel veel gebeurd. 9 weken op de IC in het Elizabethziekenhuis in Tilburg, 8,5 week in De Hazelaar in Tilburg (met daarin 2 maal een terugkeer naar het EZ) en vanaf maandag gaat hij naar Den Haag (Nieuw Berkendael) om daar een zintuigelijk stimuleringsprogramma te volgen om te zien of hij wat meer bewustzijn zou kunnen ontwikkelen. Omdat het allemaal een behoorlijk eind uit de buurt van de meeste van onze vrienden/kennissen en familie is, heb ik nu dus toch maar besloten een blog te maken waarop iedereen die het wil Shazli's leven in Den Haag kan volgen.

Ik hoop natuurlijk de komende maanden vooral met goede berichten te komen; het wordt in elk geval een spannende tijd waarin duidelijk gaat worden waar we aan toe zijn.

Ik hoop dat jullie af en toe een reactie plaatsen of schrijven wat jullie hebben gezien als jullie ondanks de afstand toch eens op bezoek gaan mischien.

Ik hoop ook dat jullie af en toe (heel vaak mag ook hoor) nog aan hem denken en hem misschien af en toe eens een kaartje kunnen sturen of zo. Ik lees ze hem altijd voor en hij kijkt er altijd heel goed naar, dus ik denk dat hij het toch wel beseft.

Groetjes, Karin