Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




vrijdag 19 april 2013

De tijd vliegt!

Wat gaan de weken snel. Helaas gaan ze niet allemaal even lekker, maar ja, dat zal er wel bij horen. We zijn volop aan de slag en in de strijd met DE instanties die allerlei voorzieningen moeten regelen en wat gaat dat traag. Dingen worden toegezegd en men zegt dat het geregeld wordt, maar intussen... Wachten, wachten en nog eens wachten... En als je dan weer een keer gaat bellen of mailen, krijg je te horen dat het nog op de stapel ligt, dat ze het vergeten zijn of weet ik veel wat. Ongelooflijk hoe slecht dat allemaal werkt. Moet zeggen dat ik er doodmoe en bepaald niet vrolijk van word.

Gelukkig gaat het met Shazli nog steeds best goed. Inmiddels is de fysio hem aan het leren met een normale rollator te laten lopen. Vond hij doodeng, maar hij merkt na het een paar keer gedaan te hebben, dat de angst minder wordt. Hij is nog steeds vastbesloten weer te gaan lopen (liefst zonder hulpmiddel), dus hij geeft niet op. Het is duidelijk te merken dat zijn balans steeds beter wordt en ook het gebruik van zijn linkerarm gaat goed vooruit.

Afgelopen dinsdag heeft hij een andere kamer gekregen. Eentje met een eigen badkamer en keukenblok erin! De zoveelste verhuizing in een jaar tijd, maar we hebben er weer iets gezelligs van gemaakt en dat eigen sanitair is super natuurlijk.

We hebben het beiden wel heel moeilijk met het hele gebeuren van een paar jaar geleden inmiddels al weer. 4 weken geleden was de zitting op de rechtbank voor de verlenging van de TBS voor de dader. We zijn daarheen geweest, maar die man triggert ons beiden behoorlijk merken we. Zijn er best veel mee bezig hoe alles voor hem geregeld (en betaald!!!) is en wordt en hoe wij alles zelf moeten doen en betalen. Zonder zielig te willen doen lijkt het er steeds meer op dat we inderdaad dubbel slachtoffer zijn. Gelukkig is de TBS weer met 2 jaar verlengd en ik moet zeggen dat ik me bijna niet kan voorstellen dat hij ooit nog gewoon in de maatschappij mag leven. Er komt nog steeds geen normaal woord uit zeg maar.

En dan zit de reis naar Egypte er natuurlijk aan te komen. We hebben er beiden zin in, al beseffen we heel goed dat het allemaal heel zwaar zal zijn: emotioneel nog wel het meest waarschijnlijk. We gaan er goed op letten dat Shazli toch zijn rust krijgt; anders is hij nog weken na terugkeer helemaal kapot waarschijnlijk en dat is niet de bedoeling natuurlijk.

Nou, ik denk dat dit het weer zo een beetje was voor dit moment.

Groetjes,

Karin