Na een heel lange tijd stil te hebben gestaan, leek er 2 weken geleden ineens toch weer iets te gebeuren. Het lopen in de brug ging eigenlijk best onverwacht ineens heel goed. 16 meter lopen met maar een keertje even zitten tussendoor en mooi gestrekte benen! Ook merken we dat Shazli steeds meer begint te praten. Niet dat het allemaal heel erg verstaanbaar is, maar hij heeft in elk geval de neiging om zijn mondspieren weer te gebruiken (voor andere dingen dan voor eten want daarvoor gebruikt hij ze heel graag hihi). Ik versta in elk geval weer meer dan de afgelopen maanden het geval is geweest.
Shazli heeft gesprekken gehad met een psycholoog en medicatie gekregen om zijn angst een beetje in te perken. Ook hebben we hem 2 weken geleden laten ervaren hoe het is om de grond te liggen en toch weer omhoog geholpen te worden. Hij was namelijk bang dat als hij zou vallen, hij niet meer in de stoel terug zou kunnen komen te zitten. Er is dus van alles ondernomen om zijn angst minder te maken en dat lijkt te werken.
De volgende stap is om te kijken of hij met een rollator die onderarmsteunen heeft een paar pasjes zou kunnen zetten binnenshuis. Dan hoeft hij niet heel zijn gewicht op zijn benen te laten rusten zoals bij een looprekje wel het geval is als hij dat moet verzetten. Hij houdt dan de steun in zijn armen. Zou mooi zijn als dat zou lukken.
Deze ontwikkelingen hebben ervoor gezorgd dat Shazli weer gaat verhuizen per 1 oktober. Zijn afdeling wordt verplaatst naar nieuwbouw op het terrein van het Elisabethziekenhuis. Eigenlijk mocht hij vanwege het gebrek aan vooruitgang niet mee daarheen, maar nu hij weer wat nieuws heeft laten zien, gaat de therapie on elk geval weer een tijdje door en gaan we over 2 weken de spullen weer inpakken.
Inmiddels is hij ook zo goed als elk weekend thuis. Heel gezellig natuurlijk. En zo gaan we beetje bij beetje weer een normaler leven leiden.
Groetjes,Karin
