Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...




donderdag 24 maart 2011

Hij gaat goed!

We zijn weer een week verder en ik heb eigenlijk niet echt veel nieuws geloof ik. Het gaat goed, Shazli heeft echt heel goede dagen (zakt af en toe even kort in slaap, maar ach) en geniet van de wandelingen buiten en het zitten in het zonnetje. Zonnebril op en het is echt de Shazli zoals hij altijd was met zijn favoriete Rayban op zijn neus!
Gisteren hebben we een gesprek gehad met de psychologe die Shazli's therapie coördineert en ook zij was erg tevreden over zijn vorderingen. De verschillende disciplines zijn begonnen met een meer gerichte therapie en het prikkelprogramma is dus inderdaad gestopt. Positieve ontwikkeling is dit in elk geval. Nu maar weer hopen dat er weer wat vooruitgang zal komen. Gisteren heeft hij in elk geval zijn duim opgestoken toen ik vroeg of hij dat wilde doen en toen ik vroeg of hij me een kusje wilde geven, kwam hij met zijn hoofd naar mijn gezicht. Mijn moeder stond op het balkon, stak haar vinger als groet naar hem op, en ook dat deed hij na. Dat zijn kleine dingen die mijn dag goed maken, waar ik blij van word. Hij had een leuke kaart met allemaal hallo-zeggende poppetjes erop gekregen van vrienden. Daar kwam dus ook in allerlei versies 'hallo' en 'hoi' uit en ook daar had hij echt lol om.
Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat het allemaal niets zegt over het verdere verloop, maar toch... Ik heb het al vaak gezegd, maar het is echt zo: hoop doet leven en die houden we er dus maar in, die hoop.

Groetjes, Karin

donderdag 17 maart 2011

Toch nog goed afgelopen!

Tjongejonge, wat een rare dagen zijn dit zeg. Ik wilde vanmorgen tegen kwart voor 8 in de auto stappen om naar Shazli te gaan, word ik gebeld door een verpleegkundige dat ik niet hoef te komen... Het was hem gelukt de sonde door te spuiten en alles was weer open. Denk dat die cola de hele nacht flink aan het bruisen is gegaan en de boel los heeft gemaakt of zo. Hihi. In elk geval hoefde Shazli lekker niet naar het ziekenhuis en kon hij ook weer gewoon zijn medicijnen krijgen toegediend. Hij had die natuurlijk sinds gisteravond niet meer kunnen krijgen en dan zie je toch echt aan hem dat hij meer pijn in zijn armen en benen heeft jammer genoeg. Ik kon dus gewoon naar mijn werk gaan. Mijn dag was dus een stuk rustiger dan ik vanmorgen vroeg verwacht had. En belangrijker: die van Shazli ook!!!

Wordt weer vervolgd...

Groetjes, Karin

Op naar het ziekenhuis...

Beetje vreemde dag gehad woensdag. We waren rond 4 uur bij Shazli en het was lekker weer, dus we zijn heerlijk een eindje gaan lopen en even gaan winkelen bij de AH. Daarna hebben we een filmpje gekeken en Shazli had echt lol. Zat weer heerlijk te lachen. Hij had een prima dag weer dus.
Rond half 9 wilden we naar huis gaan, maar toen begon het alarm van zijn sondevoedingspomp te piepen. Gebeurt vaker, maar nu bleek de sonde helemaal verstopt te zijn. Er is van alles geprobeerd, maar het probleem kon zelfs met cola (door het bruisen zou de verstopping kunnen oplossen) niet worden verholpen. Iedereen vond het onvoorstelbaar en onbegrijpelijk dat het vanuit het niets en zo snel ineens helemaal verstopt kon zitten... Shazli had nergens last van hoor, maar het eten kan dan niet doorlopen naar zijn maag en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Uiteindelijk zijn we om kwart voor 10 toch naar huis gereden, maar toen we thuis kwamen en belden om te horen of het later misschien toch nog gelukt was, bleek dat niet het geval te zijn. Hij krijgt vannacht dus geen voeding en is dan mooi nuchter als hij morgen naar het ziekenhuis gaat om een nieuwe PEG-sonde te krijgen. Ik zit dus morgenochtend (eigenlijk straks, want het inmiddels donderdag) heel vroeg in de auto op weg naar Den Haag. Ga er vanuit dat het allemaal zo gepiept zal zijn hoor, maar het is wel zeer wenselijk dat ik mee ga. En dat is natuurlijk ook wat ik zelf wil. Moet er niet aan denken dat hij helemaal alleen met een paar ambulanceverpleegkundigen naar het ziekenhuis moet.
Ik houd jullie op de hoogte!

Groetjes, Karin

dinsdag 15 maart 2011

En we blijven stabiel!

Ik zie dat het al weer 2 weken geleden is dat ik heb gepost hier. Was even een beetje druk met andere dingen, maar het gaat allemaal goed met Shazli gelukkig. Het eten gaat goed, hij is fit, wat minder emotioneel en minder bozig ook wel. Zondag hebben we weer een filmpje zitten kijken en daar had hij weer de grootste lol om. Ook zijn we weer lekker naar buiten geweest voor een ommetje en dat vindt hij ook lekker om te doen lijkt het. Dat houden we erin dus als het mooi weer is. Frisse lucht kan nooit kwaad denk ik.

Inmiddels is er een 2e evaluatie geweest. Ik denk dat we volgende week een afspraak zullen hebben om die mondeling met het team van behandelaars door te spreken, maar ik las in de map dat de therapeuten allemaal vinden dat er vooruitgang is geboekt en dat Shazli veel meer bewuste reacties laat zien. Er is besloten met het prikkelprogramma te stoppen en meer gerichte therapie te gaan geven. Bijv. gericht op taalontwikkeling en spreken of op bewust slikken. Ik denk dat dat een goede beslissing is, ik heb er een goed gevoel bij in elk geval. Hoop volgende week wat meer informatie hierover te krijgen. Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte.

Mochten er nog mensen zijn die het leuk vinden een kaartje te sturen, de brievenbus staat nog steeds open hoor. Blijft leuk om Shazli te zien reageren op al die kaartjes.

Groetjes, Karin

dinsdag 1 maart 2011

Stabiel

Inmiddels zijn we weer een week verder en ik moet zeggen dat we niet mogen mopperen. Het blijft eigenlijk allemaal mooi stabiel. Shazli heeft wel weer heel veel emoties op bepaalde dagen: moet dan echt snel huilen als mensen iets tegen hem zeggen, zelfs bij voor hem onbekende mensen. Heel moeilijk om te zien natuurlijk, want ik heb steeds meer het gevoel dat hij weer meer bewustzijn heeft dan een poosje geleden, maar dat hij wel heel erg in zijn eigen lichaam gevangen zit, omdat hij niet kan communiceren. Ik zeg hem geregeld dat dit een heel moeilijke fase is waar we doorheen moeten. Dat het misschien beter gaat worden, maar dat hij heel veel geduld moet hebben. En dat is normaal gesproken niet zo Shazli's sterkste punt zeg maar, geduld hebben als hij iets heel graag wil... Toch lijkt het dat hij het snapt, want hij wordt dan wel weer rustiger.
Gelukkig heb ik hem zaterdag ook lekker zien lachen (echt lachen met geluidjes) om een Egyptische film. Ik houd niet zo van de vaak flauwe Egyptische humor in films, maar ik heb echt mee zitten lachen, omdat ik zo blij was dat Shazli plezier had.
Wel is hij nu hij weer dagelijks bezoek krijgt wat vermoeider dan de afgelopen weken. Hij gaat dus ook wel eens wat eerder naar bed en ligt dan als een heel tevreden prins tv te kijken.

Wordt weer vervolgd!

Groetjes, Karin