Vandaag is Shazli voor de 2e keer thuis geweest. Hebben het rustig gehouden deze keer en ook dat is wel lekker moet ik zeggen. Helaas was de taxi een uur en een kwartier te laat, dus was hij pas tegen 12 uur hier, maar we hebben toch genoten van deze dag. Hij heeft een heerlijke uitsmijter zitten eten en het is echt zo leuk als je hem ziet genieten van eigenlijk best gewone dingen. Als je zijn gezicht dan ziet, dan geniet je zelf ook helemaal mee. We hebben een heel klein beetje bezoek gehad, maar na drie uur zijn we lekker even naar buiten gegaan en hebben we een wandeling gemaakt hier in de buurt. Daarna lekker met een toastje met lekkere smeerseltjes een filmpje zitten kijken en daarna heeft hij gezellig aan tafel zelf gemaakte friet mee zitten eten. Hij past perfect onder onze eettafel met zijn rolstoel zonder werkblad en kon dus gewoon echt aan tafel mee-eten. Ook weer zoiets gewoons, maar als je dat voor het eerst sinds 14 maanden weer samen thuis kunt doen, dan is dat toch wel een heel speciaal moment, in elk geval was het dat voor ons... Lekker stroopwafelijs na en toen was het op! Wel bizar om te zien hoe weinig hij eet vergeleken met vroeger.
En toen was het 8 uur en stond de taxi weer voor de deur. En wat was het weer vreselijk moeilijk om hem weer de straat uit te zien rijden. Had gedacht dat ik dat alleen de eerste keer zo moeilijk zou vinden, maar niet dus. Het besef dat dit geen normale situatie is en dat je dit niet levenslang zo wilt, is dan weer levensgroot aanwezig. Maar maakt ons beiden toch weer extra strijdlustig om de strijd verder te voeren.
Over een week heb ik herfstvakantie en dan ga ik kijken hoe het gaat tijdens de fysiotherapie. Hij vertelt er regelmatig over, maar ik wil het ook wel eens zelf zien. Ben benieuwd!
Groetjes, Karin
jeetje meis ik denk echt wel vaak aan jullie ook al reageer ik niet altijd, maar als ik dit dan weer zo lees denk ik meis wat een weg hebben jullie moeten gaan en gaan nog steeds, iedere keer weer van dit soort moeilijke dingen je bent blij dat het beter gaat en dat dit ervan gekomen is maar je bent ook zo verdrietig omdat je dit nooit had gedacht dat dit zou gebeuren! Ik zie je nog naast me zitten op weekend en je was zo vol van de "gewone" dingen in het leven, je was geïntreseerd in andere en ik vond jou een bijzonder mens, een goed mens een mooi mens! En dat ben je nu aleen maar meer geworden. Je bent een mooi mens en wens ik jullie nog steeds heel veel moed en sterkte met elkaar!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Henriette Ooms