Woensdag 11 augustus 2010 stond onze wereld ineens op zijn kop. Shazli ging die avond (het was de eerste dag van de Ramadan) even naar zijn flat om wat dingen op te halen. Hij kwam maar niet terug naar mijn huis en later op de avond bleek dat hij het slachtoffer was geworden van een misdrijf waarvan je je in de verste verte niet kunt indenken dat je daar ooit mee te maken krijgt. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat hij in coma lag. Ook kon hij niet zelf ademen. Gelukkig pakte hij het zelf ademen de zaterdag erna weer goed op. Dat was stap 1. Nu 'alleen' nog wakker worden... En dat wilde helaas maar niet lukken. Hij heeft een week of 5 in volledige coma gelegen, en daarna werd hij een beetje 'wakker'. Hij deed zijn ogen steeds meer open, ging wat mensen volgen en leek wat tv te kijken. Ook bewoog hij zijn armen en benen wat. Hij ging dus over naar de vegetatieve toestand zoals ze dat dan noemen.



Na in totaal 9 weken op de IC te hebben gelegen is hij op 14 oktober naar een verpleeghuis in Tilburg gegaan. Beetje bij beetje lijkt er iets meer bewustzijn te komen en vanaf 13 december gaat Shazli een zintuiglijk prikkelprogramma volgen in Den Haag om te zien of er nog meer vooruitgang te behalen is. Op dit blog kun je volgen hoe het verder gaat...



dinsdag 19 april 2011

Ik weet het allemaal even niet meer...

Tjongejonge, wat is dit mooie weer toch vreselijk confronterend. Ik zie mensen hardlopen, fietsen, lekker op een terrasje zitten en dat zijn dingen die voor ons niet meer weg gelegd zijn helaas. Natuurlijk gaan we bij mooi weer een wandeling maken in het park bij het verpleeghuis, maar het is zó anders... Geen weekendjes meer weg samen, niet samen de tuin zomerklaar maken... Geloof dat de titel van dit blog zijn naam eer aan doet. Het leven is zó anders en het voelt zo níet goed, zo oneerlijk allemaal...

Ik maak me ook grote zorgen moet ik zeggen. Het praten wil maar niet lukken. De logopediste is bezig om letters na te laten zeggen en dat heeft hij 2 weken geleden een keer gedaan, maar dat is niet veel natuurlijk. Ben afgelopen zondag zelf ook bezig geweest en op een gegeven moment leek hij een keer AAA na te zeggen, maar daar werd hij een beetje 'wild' van leek het wel. Ben toen maar snel gestopt... Had zo gehoopt dat hij inmiddels ja en nee zou kunnen zeggen of op een andere manier duidelijk zou kunnen maken. Maar dat wil maar niet lukken dus. Ik hoop dat hierin de komende 2 maanden verandering komt, anders gaan ze stoppen met de oefeningen. Begrijpelijk wel aan de ene kant natuurlijk, maar wel moeilijk te accepteren.

Morgenmiddag hebben we een familiegesprek met alle therapeuten, Shazli's PB'er en de arts. Ik heb al een lijstje met vragen klaar liggen, hoop dat ik wat antwoorden krijg. Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte.

Groetjes, Karin
Gepost door op

3 opmerkingen:

  1. Miranda19 april 2011 om 09:05

    Hoi Hoi
    Ik kan me je gevoel wel voorstellen, juist met dit mooie weer.
    En zoals je je zegt het is gewoon zo vreselijk ONEERLIJK!!!
    Ik hoop toch dat er snel weer een lichtpuntje komt.
    Maar ik begrijp ook dat je het allemaal even niet meer ziet zitten en de goede hoop even heel ver weg is.
    Heel veel sterkte, en blijf ook een beetje aan jezelf denken hoor!!
    Dikke knuffel Miranda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Chantal van de Kant20 april 2011 om 15:52

    ik kan me het helemaal voorstellen hoor hoe jij je voelt. Je het een geweldig leven, kunt alles doen, je bent gezond en dan 1 zo een gek die langs loopt... het is zo oneerlijk.
    Wel blijven volhouden hoor, ik hoop zo voor jullie dat het allemaal goed komt op een dag.
    Liefs
    Chantal

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hetty25 april 2011 om 16:24

    Het lijkt mij inderdaad moeilijk als je iedeeen ziet genieten en dat zelf niet kan. Tenminste op een hele andere manier dan dat vroeger kon. Heel veel sterkte, ik blijf aan jullie denken.
    Liefs Hetty

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)