Actie!!!

Woensdagmiddag waren we bij Shazli op bezoek en toen we hem nergens konden vinden, bleek bij aan het fitnessen te zijn. Hij was lekker een balletje aan het trappen met iemand van het activiteitenteam in de fysiotherapieruimte. Konden we mooi even meekijken en toen werden we ook nieuwsgierig naar zijn oefeningen die hij tijdens de echte fysio-uren doet. We kregen dus even een demonstratie:

De 1e foto is dus van het balletje trappen, de 2e van het fietsen met de armen en de 3e en 4e van het lopen tussen de brug. Dat laatste is hard werken en gaat moeizaam, maar het is een begin natuurlijk en wie weet wast het nog op uit kan komen in de toekomst.




Wat een vechter hè?!

Verhuizing op komst!

Het is zo ver! Gisteren hebben we te horen gekregen dat Shazli volgende week donderdag, 5 april, in De Hazelaar in Tilburg gaat wonen. Terug dus naar waar hij eerst heeft verbleven. Hij gaat daar zijn revalidatie voortzetten. Heerlijk dat hij nu dichter bij huis komt. Maakt het voor iedereen een stuk makkelijker. Kan hij ook lekker elke 2 weken een weekend naar huis komen bijvoorbeeld. Nog een paar keer op en neer naar Den Haag en dan is die periode ook weer afgesloten. Nu nog even kijken hoe we de verhuizing moeten gaan organiseren, want er staat me toch een hoop op zijn kamer nu...

Groetjes, Karin

Hij doet het echt goed!

De tijd vliegt! Ik zie dat ik al een week of 5 niet meer heb gepost. Oeps...

Maar ik heb eigenlijk alleen positief nieuws. Shazli staat op een wachtlijst voor een verpleeghuis in Tilburg die niet al te lang is. Over ruim een week gaan we ook op intake bij een andere instelling in dezelfde plaats, dus hij gaat zeker op niet al te lange termijn dichterbij huis komen. Echt super voor iedereen. Kan hij veel vaker naar huis komen en is het voor ons makkelijker en minder tijdrovend om op bezoek te gaan.

Verder is hij aan het oefenen met lopen!!! Sinds deze week zet hij een paar stapjes tussen de brug bij de fysio. Hij wordt wel een beetje vastgehouden, maar wie weet gaat het toch ooit nog lukken een klein stukje te lopen. Al zijn het maar 10 pasjes, dat zou het allemaal zoveel makkelijker maken bij heel veel dagelijkse dingen. Ook doet hij heel erg zijn best om te praten met ons. Hij begint vaak niet meer met zijn alfabet op het a-4'tje, maar probeert het meer en meer met praten. En ik merk dat het beetje bij beetje vooruit gaat. Ook is hij helemaal uit de inco's. Ook niet bepaald onbelangrijk voor een beetje een menswaardiger gevoel. Hij smeert en snijdt zelf zijn brood en eigenlijk doet hij gewoon in het algemeen steeds meer zelf. Hij trippelt een beetje rond in het huis daar, zit lekker te computeren, zet zelf een DVD'tje aan op zijn kamer. En ik zie hem ook genieten van al die kleine overwinninkjes. Echt wie had dat u anderhalf jaar geleden (of eigenlijk nog maar een jaar geleden) kunnen denken? Zouden wonderen dan echt bestaan???

Groetjes, Karin